Το 1934 έγινε ο διαχωρισμός των Δήμων και Κοινοτήτων από το Δήμο Αθηναίων. Ανάλογα με τον αριθμό των κατοίκων της περιοχής που απόσπονταν χαρακτηρίζονταν αυτή Δήμος η Κοινότητα. Έτσι, μεταξύ των Κοινοτήτων που ιδρύθηκαν τότε ήταν και η πρώην Κοινότητα Νέων Σφαγείων. Ο πληθυσμός της νέας Κοινότητας με βάση την απογραφή του έτους 1928 ήταν τότε 6.200 κάτοικοι.
Από το έτος 1935 το Κοινoτικό Συμβούλιο με ομόφωνη απόφαση του είχε ζητήσει να αλλάξει η Κοινότητα το όνομα της «Νέα Σφαγεία» επειδή ήταν κακόηχο και να μετονομαστεί σε Κοινότητα Ταύρου.
Μάλιστα για το σκοπό αυτό είχε αποστείλει προς την Κεντρική Διοίκηση μαζί με την απόφαση της και σχετική γνώμη του τότε Δασκάλου και Ακαδημαϊκού Δημ. Γρηγ. Καμπούρογλου.
Έτσι, μετά την εγκριτική απόφαση της Κεντρικής Διοίκησης , η Κοινότητα από τον Ιούλη του 1936 άρχισε να εμφανίζεται με το νέο της όνομα, Κοινότητα Ταύρου. Aργότερα η ίδια η Κοινότητα με το από 19/12/1942 Κανονιστικο Διάταγμα «Περί αναγνωρίσεως Δήμων εν των Νομώ Αττικοβοιωτίας» αναγνωρίστηκε σε Δήμο.
Η περιοχή που σήμερα αποτελεί το Δήμο Ταύρου, ανήκε μέχρι τα 1934 στον Δήμο Αθηναίων και ήταν γεμάτη περιβόλια. Κοβόταν στα δύο, όπως και σήμερα, από τις γραμμές του τρένου του Ο.Σ.Ε. Από την πλευρά των γραμμών (σημερινή περιοχή Εσταυρωμένου) και στην οδό Κωνσταντινουπόλεως, υπήρχαν προχώματα για την άσκηση των στρατιωτών του στρατοπέδου ΡΟΥΦ.
Μεταξύ των προχωμάτων αυτών και την θέση περίπου του σημερινού Ιερού Ναού Εσταυρωμένου, υπήρχε από το 1905, ίσως και παλαιότερα (κατά μία παράδοση από την εποχή του Όθωνα και της Αμαλίας) ένα μικρό εκκλησάκι που λειτουργούσε συνήθως κάθε Κυριακή, με στρατιωτικό παπά μετά από πρωτοβουλία του λοχαγού του μηχανικού Θ. Παπούλια. Αυτός κάθε Κυριακή έφερνε τους στρατιώτες του στρατοπέδου ΡΟΥΦ για εκκλησιασμό και μεριμνούσε πάντα για την συντήρηση του μικρού αυτού ναΐσκου.
Τα έσοδα από την λειτουργία του, προσφέρονταν την εποχή εκείνη στο Ορφανοτροφείο της Βουλιαγμένης στο οποίο είχε δοθεί “τιμής ένεκεν” η επικαρπία του. Εκτός από τον Εσταυρωμένο υπήρχαν και άλλα μικρότερα εκκλησάκια στην περιοχή , όπως η Αγία Άννα, ο Αϊ Γιάννης ο Ρέντης, ο Αϊ Γιάννης ο Ταύρος, η Παλαιοπαναγιά, η Αμπελοπαναγιά, η Παναγιά η Πλατάνα.
Συνέχεια σχεδόν του Ιερού Ναού του Εσταυρωμένου, υπήρχαν τα πλινθόκτιστα κτίρια του Χέλμη, από τα οποία τρία δωμάτια αποτέλεσαν το πρώτο σχολείο της περιοχής ( 1905-1910) ιδιωτικό, αφού ήταν νοικιασμένο από ένα δάσκαλο. Στην περιοχή του Εσταυρωμένου, συγκεκριμένα από τις σιδηροδρομικές γραμμές μέχρι την σημερινή οδό Μενελάου , εκτείνονταν τα Μανιάτικα, όπως λέγονταν μέχρι σήμερα, από τους πρώτους Μανιάτες κατοίκους. Λιγοστά ήταν τότε τα σπίτια της περιοχής αυτής.
Στην περιοχή αυτή δεξιά και αριστερά από τις σιδηροδρομικές γραμμές προς τον Εσταυρωμένο, με τα λιγοστά σπίτια, το παρεκκλήσι του Εσταυρωμένου και τα χωράφια σπαρμένα με σανό, ήρθε το 1930 ο Ελευθέριος Βενιζέλος, μετά από πρόσκληση των Βενιζελικών οπαδών της περιοχής, με σκοπό την δημιουργία κατοικιών για την αποκατάσταση των προσφύγων.
Φτάνοντας με τα πόδια ο Ελευθέριος Βενιζέλος στις γραμμές του σιδηροδρόμου και βλέποντας τα χωράφια σπαρμένα με σανό, στράφηκε στον Υπουργό Πρόνοιας Μανώλη Εμμανουηλίδη, που τον συνόδευε και του είπε “χτίζε σπίτια και γρήγορα”.
Επενέβησαν οι οπαδοί που τον ακολουθούσαν και του πρότειναν να μην γίνουν τα χωράφια οικισμοί, γεγονός που θα παρεμπόδιζε την ανάπτυξη της περιοχής, αλλά να χορηγηθούνε στο Συνεταιρισμό που υπήρχε τότε στην περιοχή αυτή.
Ο Συνεταιρισμός αυτός θα αναλάμβανε αργότερα με την σειρά του, να οικοπεδοποιήσει την περιοχή και να την χορηγήσει σαν ιδιόκτητους χώρους στους επιθυμούντες , όπου ο καθένας θα μπορούσε να κτίσει κατά την δική του κρίση.
Πιο δίπλα βρίσκεται η περιοχή της Πλατάνας, της οποίας το όνομα είναι τόσο παλιό, όσο και η περιοχή.
Κατά μία παράδοση το όνομα της οφείλεται στο γεγονός ότι από πολύ παλιά, πριν από το 1900 και ακόμα παλιότερα, τα μέρη αυτά επειδή ήταν απλωμένα και ανοιχτά προς όλες τις κατευθύνσεις, όπως ακριβώς συμβαίνει να απλώνουν τα κλαδιά τους τα πλατάνια, ονόμασαν τότε ολόκληρη την περιοχή αυτή Πλατάνα.
Στην περιοχή του Εσταυρωμένου, συγκεκριμένα από τις σιδηροδρομικές γραμμές μέχρι την σημερινή οδό Μενελάου , εκτείνονταν τα Μανιάτικα, όπως λέγονταν μέχρι σήμερα, από τους πρώτους Μανιάτες κατοίκους. Λιγοστά ήταν τότε τα σπίτια της περιοχής αυτής..
Σήμερα όμως δεξιά και αριστερά, όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου θα δεις να ξεφυτρώνουν καμινάδες , τσιμεντένια ακαλαίσθητα κτίρια των διαφόρων βιομηχανικών και βιοτεχνικών μονάδων, παλιοσίδερα μαζεμένα σε οικόπεδα και ανάμεσα σε όλα αυτά το ρέμα του Προφήτη Δανιήλ, που έχει μετατραπεί σε ένα οχετό ανοικτό, έτοιμο να μεταφέρει και να μεταδώσει κάθε είδους μολυσματική νόσο.
Από την πλευρά της οδού Πειραιώς, όπου σήμερα εκτείνονται οι προσφυγικές πολυκατοικίες του Αϊ Γιώργη, υπήρχαν όπως τα έλεγαν από την ίδρυση του νεοελληνικού Κράτους τα Εθνικά Κτήματα. Αυτά έλεγαν, όσα πριν από την επανάσταση του 1821, ανήκαν σε Τούρκους αξιωματικούς ή ιδιώτες, σε τούρκικα θρησκευτικά Ιδρύματα ή ακόμα και στον ίδιο τον Σουλτάνο και τα οποία περιήλθαν στην δικαιοδοσία του επαναστατημένου Έθνους, μετά την επικράτηση της Επανάστασης.
Τέτοια κομμάτια Εθνικής γης υπήρχαν σε ολόκληρη την τότε ελεύθερη Ελλάδα. Μερικά από αυτά βρέθηκαν να υπάρχουν και στην περιοχή του Δήμου μας. Σε αυτά τα Εθνικά Κτήματα ήρθαν για να στηρίξουν αργότερα, τις παράγκες τους οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής. Αυτά χωριζόντουσαν από την οδό Πειραιώς σε δύο τμήματα.
Το ένα τμήμα, που εκτεινόταν από την οδό Πειραιώς μέχρι την σημερινή οδό Κων/λεως, χρησίμευσε για να στηθούν τα Γερμανικά παραπήγματα και αργότερα οι προσφυγικές πολυκατοικίες του Αϊ Γιώργη.
Το άλλο τμήμα που εκτεινόταν από την οδό Πειραιώς μέχρι την σημερινή οδό Αγίας Σοφίας χρησίμευσε για να στηθούν οι παράγκες και αργότερα οι προσφυγικές πολυκατοικίες της Κοίμησης Θεοτόκου ή Παναγίτσας, όπως συνηθίζεται να λέγονται μέχρι σήμερα.
Πριν από την εγκατάσταση των προσφύγων (1925-26) ο χώρος αυτός όπου σήμερα εκτείνονται οι προσφυγικές πολυκατοικίες του Αϊ Γιώργη , ήταν αραιοκατοικημένος, έχοντας για κατοίκους μερικούς κτηματίες και περιβολάρηδες, των οποίων τα κτήματα βρισκόντουσαν γύρω από τα ονομαζόμενα Εθνικά Κτήματα.
Στην περιοχή αυτή του Ταύρου, ήρθαν να εγκατασταθούν οι πρώτοι κάτοικοί της, άνθρωποι ξεριζωμένοι από τα πάτρια εδάφη τους. Ήταν οι πρόσφυγες που μετά την Μικρασιατική καταστροφή ήρθαν να κατοικήσουν και να ξαναφτιάξουν την ζωή τους. Η εγκατάσταση των προσφύγων άρχισε να γίνεται σταδιακά από το 1922 μέχρι τις αρχές του 1927.
Με την εγκατάσταση των προσφύγων άρχισε η περιοχή να σφύζει από ζωή και να δημιουργούνται εστίες κοινωνικής δραστηριότητας. Από την Θεμελίωση των προσφυγικών πολυκατοικιών επί της Πειραιώς από τον τότε Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου (15-6-1965)
Οι πρόσφυγες δημιούργησαν εκπολιτιστικούς και εξωραϊστικούς Συλλόγους, που είχαν σαν σκοπό την αξιοποίηση της περιοχής τους και την διατήρηση των ηθών και εθίμων των χαμένων πατρίδων, μπήκαν ενεργά στα επαγγελματικά τους Σωματεία, δημιούργησαν Αθλητικούς Συλλόγους και συσπειρώθηκαν όλοι γύρω από τον Προσφυγικό τους Σύλλογο, για να αγωνισθούν για την λύση του προσφυγικού τους προβλήματος, που δυστυχώς μέχρι σήμερα συνεχίζει να υπάρχει αρκετά έντονο.
Η πύλη των Δημοτικών Σφαγείων από την οδό Πειραιώς.
Παραγκούπολη Νέων Σφαγείων (Περιοχή Παναγίτσας)
Το 1ο Νηπιαγωγίο Δήμου Ταύρου απέναντι απο την εκκλησία του Εσταυρωμένου
Η οδός Ταύρου όπως φαινόταν από την οδό Πειραιώς
Παράγκες και παραπήγματα στην περιοχή της Κοίμησης της Θεοτόκου ή Παναγίτσας
πηγη http://www.moschatotavros.gr/news/i-istoria-tou-tayrou-foto/
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΑΥΡΟ http://okeanis.lib.teipir.gr/xmlui/bitstream/handle/123456789/1078/pol_00965.pdf?sequence=1
.JPG)
